Showing posts with label Mariné Petrossian. Show all posts
Showing posts with label Mariné Petrossian. Show all posts

Monday, August 22, 2016

Մարինե Պետրոսյան։ Խաղաղ ջրեր


երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում
ոչ փոթորիկ էր
ոչ էլ շնաձկներ կային
ուղղակի երեխան լողալ չգիտեր
ու իրան ոչ ոք օգնել չէր կարող
ոչ ձկները
ոչ թռչունները
որովհետև իրանք ձուկ էին ու թռչուն
ոչ թե մարդ
էսօրվա պես հիշում եմ
աշուն էր պայծառ աշուն

երեխան խեղդվեց խաղաղ ջրերում

Thursday, July 09, 2015

Authors from Armenia featured in Trafika Europe 4 - "Armenian Rhapsody"

New Armenian writing by Nara Vardanyan, Anahit Hayrapetyan, Mariné Petrossian, Armen of Armenia and Sargis Hovsepyan. Translations by Nazareth Seferian, Sylva Dakessian and Milena Abrahamyan, Hayk Movsisian, Raffi Kojian, and, Gohar Darbinyan.

Click here to read the flip book http://cld.bz/H76Nmju#69


Tuesday, May 14, 2013

Mariné Patrossian: ԳՈՌՈՒՄ ԵՆ ՄԻ ՁԱՅՆՈՎ ՈՆՑ ՈՐ ՔՈՆԸ ԼԻՆԻ


մարդիկ տարբեր են լինում
հիմար շատ հիմար
սիրուն շատ սիրուն
անհասկացող լրիվ անհասկացող
բայց բոլորն էլ մարդ են
քո նման
ու երբ ոտքդ դնում ես իրանց բաց վերքին
գոռում են մի ձայնով ոնց որ քոնը լինի
հետո զարմացած աչքերով նայում են վրադ
ասես թե մեկը խոստացած լիներ իրանց
որ չի լինելու ցավ
որ չի լինելու ցավ


GRITAN CON UNA VOZ COMO SI FUERA LA TUYA
Traducción: Alice Ter Ghevondian

los hombres son diferentes
tontos muy tontos
agradables muy agradables
incomprensibles muy incomprensibles
pero todos son seres humanos
como vos
y cuando ponés tu pie sobre sus heridas abiertas
gritan con una voz como si fuera la tuya
después te miran con los ojos asombrados
como si alguien les hubiera prometido
que no habrá dolor
que no habrá dolor.

Monday, May 13, 2013

Mariné Petrossian: SAM BECKETT COME HOME


ու հիմա գրում եմ էս մի քանի տողը
որ հասկանամ թե ինչու
էսքան միանգամից ու էսքան շատ
սիրեցի քաղաքը որ կոչել են նյու յորք
էնքան շատ սիրեցի որ հիմա ինչ էլ գրեմ
կլինի նամակ նույն հասցեով

դու երբեք չես կարող
հանդիպել բոլոր էն մարդկանց
որոնք կարող էին լինել քո ընկերը
բայց իրանք թողնում են նշաններ
որ դու հասկանաս որ մենակ չես
որ դու համոզվես քո ընկերները կան
չնայած դու իրանց երեւի արդեն չես հանդիպի
որովհետեւ մեծ  ա տարածությունը
եւ քիչ ա ժամանակը

սեմ բեքեթ
արի տուն
գրած էր շենքի վրա
թարթող լույսերով

ու քանի որ բեքեթը
էլ չի կարող գալ
ուրեմն էդ բառերը
իմ համար էին գրած
ես էլ կանգնել նայում էի

բայց ո՞ւր ա տունը
տուն չկա
կան անտուններ

ու կա նյու յորքը

սեմ բեքեթ
արի տուն
արի տուն
արի

հետո երբ որ տուն էկա
երեւան
ինտերնետով search արեցի
էդ բառերը
ու իմացա որ
էդ նախադասությունը
չինացի մի արտիստ էր սարքել
հա էլի
չայնաթաունում էր էդ շենքը
նյու յորքի չինաստանում
ես էլ առանց իմանալու
հայաստանից հասել
կանգնել էի էդ շենքի առաջ
որ պատահաբար
կարդամ վրան գրածը.
սեմ բեքեթ
արի տուն
արի տուն
արի

մարդը սարքում ա տուն
որ անձրեւ չգա վրան
որ քամին չքշի իրան տանի
որ շները չուտեն իրան գիշերով

բայց անձրեւը մեկ ա գալիս ա
քամին մեզ տանում ա էս ու էն կողմ
ու շները որ կերան սեմ բեքեթին
չնայած շան կերպարանք չունեին
բայց շուն էին մեկ ա


SAM BECKETT COME HOME
traducción: Alice Ter Ghevondian

y ahora escribo algunos renglones
para entender por qué
tan de inmediato y tanto
me gustó la ciudad que llaman nueva york
me gustó tanto que todo lo que escriba ahora
se convierte en una carta a la misma dirección

nunca podés
encontrar a toda esa gente
que podrían haber sido tus amigos
pero ellos dejan señas
para que comprendas que no estás solo
para que estés seguro que tenés amigos
aunque quizás ya no los encuentres
porque es grande el espacio
y poco el tiempo

sam beckett
vení a casa
estaba escrito sobre el edificio
con luces titilantes

y como beckett
ya no puede venir
entonces estas palabras

están escritas para mí
me paré y miré

pero dónde está la casa
no hay casa
hay sin hogares

y hay nueva york

sam beckett
vení a casa
vení a casa
vení

después cuando volví a casa
a erevan
busqué search [2] por internet
aquellas palabras
y me enteré que
aquella frase
la escribió un artista chino
y sí, por supuesto
ese edificio estaba en chinatown
en la china de nueva york
y yo sin saberlo
llegué de armenia
y me paré frente a ese edificio
para leer por casualidad
lo que estaba escrito en él
sam beckett
vení a casa
vení a casa
vení

el hombre construye la casa
para abrigarse de la lluvia
para que no lo arrastre el viento
para que no lo coman los perros por la noche

pero igual llueve
el viento nos arrastra de un lado para el otro
y los perros que se comieron a sam becket
aunque no tenían el aspecto de perros

eran igualmente perros


Saturday, December 08, 2007

Mariné Petrossian: ՏՐԱՄՎԱՅ TRAMWAY

Click the link to hear TRAMWAY read by the author,Mariné Petrossian.

ՏՐԱՄՎԱՅ
TRAMWAY

պատահական
անակնկալ զվարթ
պատահար որ պատահեց
Պարոնյան փողոցում
արդեն երկու ժամ
կանգնած էի
տրամվայը չէր գալիս
հանկարծ հիշեցի որ
ոչինչ ախր
չկա կորցնելու

From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006.

Tramway

comme par hasard
joie surprenante
un incident est survenu
rue Baronian
depuis deux heures
que j'attendais
un tram qui ne venait pas
tout à coup je me suis souvenu
qu'il n'y avait ben
rien à perdre

Traducteur Denis Donikian

Saturday, September 15, 2007

Mariné Petrossian: ԵՍ ՍՈՆԱ ԲԱՂԴԱՍԱՐՅԱՆԸ ՉԵՄ/I AM NOT SONA BAGHDASSARIAN

Click to hear I AM NOT SONA BAGHDASSARIAN read by the author,Mariné Petrossian.

ես սոնա բաղդասարյանը չեմ
ծնվեցի արդեն վաղուց ամառ էր
ոնց որ հիմա
մենակ թե
դեռ ոչ ոք չգիտեր
որ միասին քայլելու քայլելու
ու հասնելու ենք էս տեղը
ուր որ նորից շոգ ա
ոնց որ առաջ
մենակ թե
արդեն հաստատ չի ոչինչ
նույնիսկ էն
որ ես սոնա բաղդասարյանը չեմ

From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006.

Saturday, June 02, 2007

Mariné Petrossian: ՋԻՎԱՆԻ/DJIVANI

Click the link to hear DJIVANI read by the author,Mariné Petrossian.

ՋԻՎԱՆԻ
DJIVANI

ձախորդ օրերս
ձմեռվա հետ
անցան գնացին
գարնանը
նորից եկան
ձախորդ օրեր
ոչինչ բան չկա
գարունը կանցնի
ձմեռ կգա
նորից կթվա
գարնան հետ գալու են
երջանիկ օրեր

From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006.

Tuesday, May 22, 2007

Mariné Petrossian ԿԱՐՏՈՖԻԼՆԵՐ/POTATOES

Կարտոֆիլները
որ դրված են սեղանիս
նման են բանաստեղծությանը
որ ուզում եմ գրել։

Անլվա
ինչպես հոգիս
իրական
ինչպես մարմինս։

Կարտոֆիլները
որ դրված են սեղանիս
իմ մայրն են
ու իմ աճյունը։

From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006.

Saturday, March 17, 2007

Mariné Petrossian: ԵՐԵՎԱՆԸ ՄԵԾ ՔԱՂԱՔ Է/YEREVAN IS A BIG CITY

Click to hear YEREVAN IS A BIG CITY read by the author,Mariné Petrossian.

ԵՐԵՎԱՆԸ ՄԵԾ ՔԱՂԱՔ Է
YEREVAN IS A BIG CITY

Բաղրամյանը սառած է,
մութի մեջ դժվար է ժպտալը, երբ քեզ ոչ ոք չի նայում,
այսօր դեկտեմբերի քսանմեկն է, ամենաերկար գիշերը,
չեմ ուզում տուն գնալ։

Գիտես՝ ես տեսնում ու չէի տեսնում քո լարված հայացքը,
որովհետեւ ուրախությունն այնքան շատ էր՝ բաժակը շրջում էի գլխիվայր, բաժակը մնում էր լիքը,
հետո դարպասներն սկսեցին փակվել, բայց ես չէի հասկանում, որ դրանք փակվում են անվերադարձ,
ես նույնիսկ հիմա ցավ չեմ զգում, որովհետեւ այն, ինչ զգում եմ, բոլորովին նման չի ցավի։

Ինձ թվում է՝ ես իմ անցյալը տեսել եմ երազում՝
շոգը, խաղաղությունը, գիտական կոմունիզմը, գրական երեկոները Գրողների տանը,
իսկ իրականում Երեւանը ձմեռային քաղաք է
Հայաստան ձյունոտ երկրում

Ուշ է, այնքան ուշ է, որ նույնիսկ մոմերը չեն վառվում,
բայց ես գիտեմ՝ այնտեղ, քարերի հետեւում, մարդիկ կան,
նրանք չեն քնել, բոլորն արթուն են,
եւ նրանց բոլորի ներսում հույսն է սեւանում արեւածաղկի նման։

Այսօր դեկտեմբերի քսանմեկն է՝ ձմեռային արեւադարձ,
ինձ թվում է ես իմ անցյալը տեսել եմ երազում՝
շոգը, խաղաղությունը, զգացողությունը, որ աշխարհը մեծ է, որ ժամանակի գետը հոսում է ինչ□որ տեղ հեռվում,
այսօր այն հոսում է իմ պատուհանի տակով,
եւ նրա շիթերից պատուհանիս ապակիները փշրված են։

Ես չեմ ների, որ դու այդքան վախենում ես ցավից,
որ դու նահանջը նախընտրեցիր պարտությանը,
բայց ես ցավ չեմ զգում, որովհետեւ այն, ինչ զգում եմ, բոլորովին նման չի ցավի,
եւ որովհետեւ իմ ներսում հույսն է սեւանում արեւածաղկի նման։

Երեւանը ձմեռային քաղաք է, աշխարհի ամենալուռ քաղաքը,
երբ խավարը թաց շերտով քսվում է հոգուդ,
ավելորդ են դառնում բառերը, ճիչերը, աղմուկը, թերթերը,
մնում են Բաղրամյան սառած պողոտան ու գիշերը։

Լուսինը լրիվ է, ինչպես ուրախությունը, որ ապրում էր սրտիս մեջ,
բաժակը խփում էի քարերին, բայց բաժակը միշտ լիքն էր, միշտ ավելի ու ավելի լիքը,
մեր հայրենիքն ուրախության օրորուն դաշտերն են,
բայց մենք չենք ապրում մեր հայրենիքում։

Վաղը նոր տարի է, հինն ավարտվեց երկաթե դռան շրխկոցով,
մենք գուցե այլեւս չհանդիպենք,
Երեւանը մեծ քաղաք է, նրանում տեղ կա եւ հանդիպման համար, եւ բաժանումի։

Ուրախությունն ապրում է քարերի մեջ, մարմնի մեջ ու բառերի,
բայց սիրտ կա, որ ուրախություն չի պահում, եւ բառեր կան, որոնցից փչում է ցուրտը մահվան,
ես ուրիշ տեղ չունեմ գնալու, ինձ մնացել է այս լռակյաց քաղաքը,
որ դատարկ չի, բայց նման է դատարկ հրապարակի։

Տարին ավարտվեց, ձմեռը շարունակվում է,
բայց ձմեռը կավարտվի, գարուն կգա, գարունը հետ կգա, ես ուզում եմ ապրել մինչեւ գարուն,
ուզում եմ ջրերը բարձրանան, թրջեն փեղկերն ու փշրեն ապակիները պատուհանիս,
վաղը նոր, բոլորովին նոր տարի է, ես վաղն ուրախ եմ լինելու՝ առավոտյան, կեսօրին եւ միշտ։

Երեւանը մեծ քաղաք է, նրանում տեղ կա քեզ համար, անգամ եթե դու քայլում ես սառած փողոցով եւ չգիտես ուր գնալ,
ճանապարհները բաց են՝ դեպի հարավ, հյուսիս, արեւմուտք եւ արեւելք,
բոլոր ճանապարհները բաց են, բայց չկա ծանոթ ոչ մի փակուղի,
թեեւ սա քաղաքն է, ուր ես ծնվել եմ։

Սա քաղաքն է, ուր ես ծնվել եմ, բայց սա ուրիշ քաղաք է,
առավոտները սառն են մետաղի պես, քարերն անանուն են ու անգիր,
ժամանակի գետը հոսում է այնտեղով, ուր առաջ Գետառն էր հոսում,
եւ նրա սառցե շիթերից պատուհանիս ապակիները փշրված են։

Հունվարն է, բայց ոնց որ գարուն լինի,
մետրոյի Երիտասարդական կայարանում փոքրիկ մուրացիկը կանգնել ու համառ նայում էր դեմքիս,
բայց ես նրան ոչինչ չտվեցի։

Մուրացիկները կյանքի նշան են,
կյանքի, որ հոսում է պղտոր առվի նման,
գարնան պղտոր առվի նման՝ մութ գիշերի միջով։

Արեւը մայր է մտնում, հետո նորից բարձրանում է արեւը,
բայց մետրոյի Երիտասարդական կայարանում նույն գոլ կիսախավարն է։

Կիսախավարն այլեւս զգացողություն է,
Ինչպես զգացողություն է արդեն Երեւանի ձմեռը։
Երբ առարկաները չունեն հստակ սահման,
եւ տագնապը լուծված է օդի մեջ, ինչպես աղն է լուծվում գոլ ջրում։

Ո՞վ կվերադարձնի ինձ իրերի ամառային մերկությունը
եւ կարմիր ծուխը, որ Բաղրամյանի մայթերն էին արձակում օգոստոսյան արեւի տակ։

Մուրացիկները նոր Երեւանի զավակներն են,
գուցե նրա՛նք պատմեին ինձ այն, ինչ փնտրում եմ,
բայց ես նրանց վախենում եմ հարցնել։

Ես ամռանն եմ ծնվել, օգոստոսին,
շոգը Բաղրամյանի շիկացած մայթերից բարձրանում՝
կեսօրին Արաբկիրի 8 փողոցում անհնար էր դառնում շնչելը։

Բայց Հայաստանի մայրաքաղաքում այլեւս ամառ չի անում,
առարկաները մառախուղի մեջ են, եւ մարդիկ նման են ձկների։

Ես դրսից, բոլորի պես, նման եմ ձկան,
բայց ներսից արեւածաղկի սեւացած դաշտ եմ,
հունվարի 7-ն է, տասնյոթ օր է՝ խոսում եմ, բայց նոր միայն հոգնեցի։

Քեզ արդեն մոռանում եմ, վաղը լրիվ կմոռանամ,
Ֆրանսիայի նախագահը հեռվում մահանում է,
բայց ես Ֆրանսիայի նախագահը չեմ,
ես չեմ մահանա։


This piece has previously appeared in the volume Կանոնական պատմություններ (Canonical Stories), published in Yerevan in 1998.

____________________________
YEREVAN IS A BIG CITY
Translated by the author in collaboration with Margarit Tadevosyan.

Baghramyan Avenue is frozen over.
It is hard to smile in the dark when nobody can see you.
This is the longest night, the 21st of December.
And I don’t want to go home.

Now I understand the tension in your eyes;
yesterday I did not see it.
Yesterday all the goblets were filled with joy,
I turned them upside-down, still they were filled with joy;
then suddenly all the gates began to close;
they were closing forever, but I did not now that,
and I didn't feel pain.

The past is unreal, as if in a dream.
Summer, peace, scientific communism
are all unreal, as if in a dream.
The real Yerevan is a dark city frozen over.

It is late, too late, all the candles are blown out,
yet I know there are people behind these walls.
They can’t sleep. In their hearts
hope is turning black like a sunflower.

This is the longest night. They call it winter solstice.
The past is unreal, as if in a dream.
Summer, peace, scientific communism
are all unreal, all in the past.
Just like the feeling that the river of time
flows somewhere in the distance.

The river of time is no longer far away,
it flows right beneath my windows now;
all the glass in my windows is shattered.

I will not forgive you your being afraid of pain,
I will not forgive you your preferring retreat to failure,
I feel no pain,
I simply can’t sleep. In my heart
hope is turning black like a sunflower.

The moon is full like the goblets that were full of joy.
You could throw them to the ground and they wouldn’t break.
We were all born to live in the country of joy,
why are we banished from it?

Soon it is New Year.
The old year left me banging shut the door.
Maybe we'll never meet again,
Yerevan is a big city, big enough for us to part forever.

The old year is over, yet the winter is not.
I want to live to see the spring coming,
the river overflowing its banks, shattering the glass of my windows.
I want to live to be happy.

Yerevan is a big city,
big enough to shelter you
when you are frozen and there is no place you want to go.

This is no longer the city where I was born,
this is a new city frozen over.

In the metro station a child-beggar stares at me stubbornly,
but I will give him nothing.
Is the sun rising or setting?
You can’t tell in this metro station’s everlasting twilight.

All the passengers you see are gloomy.
Don’t ask them why.
Yerevan is a city of everlasting winter,
the anxiety is dissolved in its air like salt.

Who will give me back the city where I was born?
Shall I see again the blue of its summer sky?
Maybe the beggar could answer my question,
but I do not ask him.

I was born in the summer, the 16th of August.
It was long ago. There are no more summers.
Yerevan is a city of everlasting winter,
and people look like fish.

If you look at me, I am like a fish.
If you cut my heart open with a knife,
I am a field of ripe black sunflowers under gloomy sky.

Copyright 2005 Mariné Petrossian

You can find this poem in Emily Artinian's limited edition artist's book, “From Ararat to Angeltown," London, 2005.

Some notes for the reader of the English version, to explain why it is shorter than the Armenian one/ You see, I don't feel myself obliged to translate every word, every line, not even every metaphor or simile. A poem is never a mere total of its parts, and I'm sure I will never get the same poem if I simply translate all of its parts into another language. Actually you can never translate a poem, you have to write it anew. And this is exactly what I always do - I write my poems anew, using the means of another language - often excluding some lines or including new lines, when necessary. - M.P.

Sunday, February 04, 2007

Mariné Petrossian: ԳԵՏԱՔԱՐԵՐ/RIVER STONES

Քաղաքում
ուր ոչ ոք չի խոսում իմ լեզվով
գտա խաղաղությունը
որ փնտրում էի։

Մառախուղի մեջ
լողում են շենքերի սրածայր կտուրները
եւ մարդիկ
ինձ ոչինչ չունեն ասելու։

Ներքեւում խաղաղ հոսում է գետը
ես փակում եմ աչքերս
որ լսեմ նրա ձայնը։

Կամուրջն այս հին է
բայց ավելի հին է
գետաքարերի նման լինելու
մարդկային ցանկությունը։

Copyright Mariné Petrossian.
From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006. Reprinted here by kind permission of the author.

Saturday, January 06, 2007

Mariné Petrossian: ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ

Click the link to hear Because read by the author, Mariné Petrossian.

ՈՐՈՎՀԵՏԵՎ

որովհետեւ
երբեք այլեւս
ու ընդհանրապես երբեք
որովհետեւ
ինչ կա տխրելու
ախր
պարզապես
այս մեկն է
ու ընդամենը
բայց դու
որ տխրեցիր ինչ
ախր

Copyright Marine Petrossian.
From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006

Saturday, December 02, 2006

Mariné Petrossian: ԵՐԵՔ ՊԱՏԱՀԱՐ ԵՐԵՔՆ ԷԼ ԱՇՆԱՆԸ/THREE ACCIDENTS THAT HAPPENED IN AUTUMN

Click the link to hear
THREE ACCIDENTS THAT HAPPENED IN AUTUMN read by the author,Mariné Petrossian.

մի անգամ աշնանը
դուրս էկա որ գնամ խանութ
տեսա քաղաքն ուրիշ ա
ու փողս արդեն չի անցնում

որոշեցի քայլեմ փողոցներով
նայեմ դես ու դեն
մինչեւ որ մի բան կպատահի
կամ էլ դրամս կդառնա փոխարկելի

------

մի անգամ աշնանը
սրճարանում նստած էի
տեսա մատուցողը խոսում ա
ու ես ոչինչ չեմ հասկանում

իսկ գարեջուրը առաջվանն էր
առաջվանն էին նույնիսկ գները
մատուցողը տեսավ չեմ հասկանում
թողեց գնաց

------

մի անգամ ուշ աշնանը
բաղրամյանով իջնում էի ցած
տեսա ձեռքիս ծաղիկներ կան
ու չէի հիշում որտեղից

հասկացա որ բան ա պատահել
բայց մարդ չկար որ հարցնեմ
բաղրամյանը ծայրից ծայր դատարկ էր
ու կամաց անձրեւ էր գալիս

From the volume Հայաստանի ծովափին (On the Armenian Shores), Actual Art, 2006.

Trois incidents

un jour d'automne
en me rendant au magasin
j'ai vu que la ville était autre
que mon argent ne valait déjà plus rien
j'ai décidé d'aller par les rues
de regarder de-ci de-là
jusqu'à ce qu'une chose arrive
ou que je puisse changer mon argent

+++

un jour d'automne
assise dans un café
j'entends le serveur qui parle
et je n'y comprends rien

la bière était d'autrefois
les prix étaient d'autrefois
voyant que je ne comprenais rien
le serveur est parti

+++

un jour de fin d'automne
je descendais l'avenue Bagramian
je vois que j'ai des fleurs à la main
sans trop savoir pourquoi

j'ai compris qu'une chose était arrivée
mais personne à qui poser la question
l'avenue Bagramian était déserte
et il pleuvait doucement.

Traducteur Denis Donikian

Introducing Mariné Petrossian




Mariné Petrossian lives in Yerevan. She is the author of three poetry books published in Armenia (Բանաստեղծություններ, 1993, Կանոնական պատմություններ, 1998, Հայաստանի ծովափին, 2006) and another two translated and published in France (J'apporterai des pierres, 1995, Erevan, 2003, Editions Comp'Act).

Mariné writes also essays. Her essay “Antipoetry, or When the Poet Does Not Seek an Alibi”, on contemporary Armenian poetry, has aroused a controversy in Armenian literary circles.

Mariné has participated in several poetry festivals and gatherings, such us the XXI International Biennial of Poetry in Liège, 1998; Struga Poetry Evenings, Macedonia, 2000, 2002; International Conference on Armenian Contemporary Literature, UCLA, 2001; Huitième Salon du Livre d'Europe centrale et orientale, Die-Drome, France, 2001. In 2005 she won a UNESCO-Aschberg Bursary for Artists and was granted a residency at Djerassi Resident Artists Program, Woodside, California.