Showing posts with label Hagop Sarkissian. Show all posts
Showing posts with label Hagop Sarkissian. Show all posts

Saturday, July 24, 2010

ՅԱԿՈԲ ՍԱՐԳԻՍԵԱՆ: ԱՆՑԱԳՐԻՍ ՎՐԱՅ

Անցագրիս վրայ ես երկիր չունիմ,
Ծնայ հրաշքով քիչ մը ամէն տեղ,
Կեանքս թռիչք է սահմանէ անդին,
Սահմաններէ վեր՝ երազ մը շքեղ։

Երկիր փոխելէ դիմագիծ չունիմ
Ես մագաղաթն եմ անգիր, անթափանց,
Տունս չորս պատ է առանց տանիքի
Հասցէս՝ ամպերու ճամբան կորսուած։

Ամէն քաղաքէ անցագիր մ՛ունիմ
Եւ թափառումէ թիւս կը պակսի,
Ես այն ճամբորդի պայուսակն եմ հին
Կապուած չուանով, ցաւով երէկի։

Կապուած չուանէն ամրութիւն չունիմ,
Թէեւ կ՛ամրանայ իմ սիրտս բռունցք,
Թէեւ մութին մէջ լուսիններ կ՛ապրին,
Անապատի վրայ լազուրներ խորունկ։

Հսկայ ծովերէն փոթորիկ չունիմ,
Համակերպողի ժպիտ մը միայն,
Ես զիս ըլլալու կարօտն եմ վերջին
Անհունին նետուած կանչի մը նման։

Ո՞վ էր մկրտած... Ես անուն չունիմ,
Վիշտէն սրբուած անցագիրն եմ ես,
Կարծես ճամμորդի պայուսակն եմ հին,
Որ կը փոխադրէ սիրտ մը ռումμի պէս։

Friday, July 23, 2010

Յակոբ Սարգիսեան։ ՎԵՐՍՏԻՆ

երբ հեռաձայնդ հնչեց
բոլոր իրերը սենեակին լռեցին
բացի սրտիս զարկերէն
եւ թեթեւցած
կարծես հովու սանդուխներէն բարձրացայ
վերացումին տանիքը
հոն ուր աստղեր քու ափերէդ ջուր կ՛ըմպեն
ու ժամերը չեն դաւադրէր լինելութեան
երբ հեռաձայնդ լռեց
դեռ լռութիւնը կը հնչէր ընդերկար
անշուք կահոյքը փոխելով թախիծի
ձայնիդ պատկերն հակառակ կողմ դարձուցի
շիտակ երեսը խաμկանքին
որ վերստին քեզ լսեմ