Յովհաննէս Ասպետ: Կ Ա Ր Օ Տ Ը

Կ՝աղաչեմ  Ո՝վ  Տէ՜ր, տուր որ հասնիմ,
Կարօտալի իմ սիրոյ հանգրուանին.
Ամէն առաւօտ աղօթքս էր իմ,
Առմիշտ յանձնել իր՝են քու սիրոյ վերին:

Ձօնէիր ինձ իր սիրտը՝ երանագին,
Ցվերջ քու երկնային սիրով օծուն.
Տեսնէի լուսէ դէմքը՝ գորովագին,
Ու թօթափէի այս կարօտն անհուն:


                                                           
 Վերի բանաստեղծութիւնը քաղուած է «Կրակ Ու Մոխիր » նոր քնարերգութիւններ գրքոյքի մէջէն.