ԱՆԱՀԻՏ ՊԱՐՍԱՄՅԱՆ։ ՄԱՐԳԱՐԻՏԸ

Եվ օրերիս առջեւ ես ելնում եմ ահա,

Կորա՜ծ մի մարգարիտ՝

դալկափայլով իմ պերճ,

Եվ խաղաղ եմ հիմա,

եւ պայծառ եմ հիմա,

Հիմա դժվար է ինձ խորքից հանել:

Ջրասույզներ ճարպիկ

փորձ արեցին այնքան,

Եկան ու ետ դարձան,

խեցիս ինձ պահպանեց,

Մինչ իր գահին բազմած

սպասո՜ւմ էր արքան,

Սպասում էր՝ մարգարի՜տը հանեն:

Եվ ժամանակն անցավ,

հետո տխրեց արքան,

Մարգարիտը չկար,

սակայն քարեր կային,

Բո՜ւռ-բուռ քարեր կային՝

հակինթ ու ադամանդ,

Շափյուղաներ, տոպազ ու մեղեսիկ:

Առավ քարերն արքան,

նայեց նրանց տխուր,

Իր մարգարիտն ո՞ւր է,

ծերությունն է գալիս,

Իր կրծքի տակ հազար

փակ կարոտ է լալիս,

Իր մարգարիտն ո՞ւր է,

օրն է իրիկնանում:

... Եվ օրերիս առջեւ ես ելնում եմ էլի,

Լռա՜ծ մի մարգարիտ՝

ծովի հեռո՜ւ խորքում,

Իմ սեգ արքան հանգավ՝

անունս իր շուրթին,

Եվ խեցիս ինձ արդեն

գերեզման է դառնում...