Սիլվա Կապուտիկեան։ ԽՕՍՔ ԻՄ ՈՐԴՈՒՆ

Այս գարնան հետ, այս ծաղկունքի, 
Այս թռչնակի, այս առուակի, 
Հետն այս երգի ու զարթօնքի 
Բացուեց լեզո՜ւն իմ մանկիկի: 
Տե՛ս թոթովեց բառ մի անգին 
Հայկեան լեզուից մեր սրբազան, 
Ասես՝ մասո՜ւնք հաղորդութեան 
Դիպաւ մանկանս շրթունքին... 

- Լսի'ր, ո՛րդի, պատգամ որպէս 
Սիրող քո մօր խօ՜սքը սրտանց, 
Այսօրուանից յանձնում եմ քեզ 
Հայոց լեզուն հազարագանձ: 
Կտրել է նա, հանց աստղալոյս, 
Երկինքները ժամանակի, 
Շառաչել է խռովայոյզ 
Սլացքի հետ Հայկեան նետի.
Ու Մեսրոպի սուրբ հանճարով 
Դարձել է գիր ու մագաղաթ, 
Դարձել է յոյս, դարձել դրօշ, 
Պահել երթը մեր անաղարտ... 

Նրանո'վ է մրմրնջացել 
Հայ պանդուխտը վէրքն իր սրտի, 
Նրանո'վ է որոտացել 
Կռուի երգն իմ ժողովրդի, 
Նրանո'վ է մայրս ջահել 
Ինձ օրօրոց դրել մի օր, 
Հիմի եկել, քեզ է հասել 
Նրա կարկաչը դարաւոր... 

Բա'ց շուրթերդ, խօսի՜ր, անգի'ն, 
Ժիր դայլայլի՜ր, ի'մ սիրասուն, 
Թող մանկանայ քո շուրթերին 
Մեր ալեհեր հայոց լեզուն... 

Պահի'ր նրան բարձր ու վճիտ, 
Արարատի սուրբ ձիւնի պէս, 
Պահի'ր նրան սրտիդ մօտիկ, 
Քո պապերի աճիւնի պէս, 
Ու ոսոխի զարկիցը սև 
Դու պաշտպանի'ր կրծքով նրան, 
Ինչպես մօրդ կը պաշտպանես, 
Թէ սուր քաշեն մօրըդ վրան։ 

Ու տե'ս, որդիս, ո'ւր էլ լինես, 
Այս լուսնի տակ ո՜ւր էլ գնաս, 
Թէ մօրդ անգամ մտքից հանես, 
Քո մա՜յր լեզուն չմոռանա'ս…

Message à mon fils

Avec ce printemps, cette floraison
Avec ces oisillons, ces ruisselets,

Avec ce chant et ce renouveau,

S'est déliée la langue de mon bébé,

Il a balbutié un mot inestimable

De notre langue sacrée de Hayk,

Comme une hostie de communion

Touchant la lèvre de mon petit…

Elle a traversé la voie lactée,

Les cieux du temps,

Elle a crié son trouble,

En un vol de flèches arméniennes

Et grâce au saint génie de Mesrob,
Est devenue écriture et parchemin;

Est devenue espoir, est devenue drapeau !

Et a gardé notre départ intact.

Avec elle a fredonné,
L'émigré arménien la plaie de son cœur.

Avec elle a retenti

Le chant de guerre de mon peuple;

Avec elle ma jeune mère
M'a mis un jour dans mon berceau.

Maintenant est venu jusqu'à toi

Son murmure séculaire…

Ouvre tes lèvres, parle mon trésor,
Gazouille bien fort, mon amour,

Que rajeunisse entre tes lèvres

Notre vieille langue arménienne…

Garde-la noble et pure
Comme la sainte neige de l'Ararat

Garde-la près de ton cœur,

Comme les cendres de tes aïeux,

Et du choc noir des ennemis,
Défends-toi avec son bouclier,

Comme tu défends ta mère,

Si l'on tire l'épée sur elle.

Et veille, mon fils, où que tu sois,
Ou que tu ailles sous cette lune,

Même si tu oublies ta mère,

A ne pas oublier ta langue maternelle.

Silva Gaboudikian

(Traduction Louise Kiffer)