Monday, June 21, 2010

Մատթէոս Զարիֆեան։ Կարեկցութիւն

Պզտիկ աղջիկ մ 'ինծի կ'ըսէ
Որ զիս խենթի պէս կը սիրէ.
Պզտիկ աղջիկ մը զիս սիրէ՜...

Գիշերն անհուն իմ աչքերուն
Երեւի դեռ նա չէ՜ տեսեր.
Պզտիկ աղջիկ մ ’ինծի տայ սէ՜ր...

Երեւի դեռ նա չէ՜ նայեր
Հոգւոյս խաւար անդունդն ի վար.
Պզտիկ աղջիկ մ'ինձ սիրահար...

Եթէ լսէր թէ ո՛չ մէկ սէր
Այդ անդունդին մէջ կը շնչէր՝
Հէք պզտիկը չէր հառաչեր...

Ուստի եղբօր մը պէս ըսի
Որ լուսնին տակ մարդ կը մսի.
Գնա՛, գնա՛ ննջէ՛ ըսի.

Յետոյ գացի՝ հեռո՜ւն լացի...

Compassion



A young girl tells me
She's deeply in love with me;
A young girl loves me ...


It seems she hasn't yet seen
The depths of my eyes at night;
A young girl tenders her love to me ...


It seems she hasn't yet looked
Into my soul's dark abyss;
A young girl loves me...


Could she but know not one love
Ever breathed in that place,
Wouldn't the poor little one sigh?


Hence, like a brother I told her
A body can catch cold under the moon;
Go, I said, and get some sleep.


Then I went far away and wept.





Armenian poetry, old and new : a bilingual anthology / compiled and translated with an introd. by Aram Tolegian.
Detroit :  Wayne State University Press , 1979. 


1 comment:

Armenian Poetry Project said...

03/07/2010
Արեւմտահայ վաղամեռիկ բանաստեղծ Մատթէոս Զարիֆեան ընթերցողի մօտ
յուզում յառաջացնող երկ եւ տաղ ունի:
Իր կեանքը ճակատագրական էր, թոքախտը, թրքական բանակի մէջ երկար տարիներ ծառայումը եւ ինքնաքայքայումը լուրջ հետեւանքներ ունեցան իր կեանքի վերջին շրջանին վրայ. Նախօրօք իրեն զգայուն բանաստեղծի մը վերածած էին: Այսուհանդերձ, իր անձնական կեանքի եղերական իրողութիւններուն եւ մահուան մօտալուտ սպառնալիքին շատ լաւ գիտակից էր: Իր գրական արուեստի ոճով ու դրոշմով յաջողած է ստեղծագործել զգայուն ու սըրտայոյզ բանաստեղծութիւններ: Իրօք Մատթէոս Զարիֆեան Հայ բանաստեղծութեան մէջ ունի իր ուրոյն տեղը եւ արժանիքը:
Երբ դեռ դպրոցական աշակերտ մենք կ՝երթայինք Պոլսոյ Պաղլարպաշյի Հայոց գերեզմանատունը այցելելու Մատթէոս Զարիֆեանի դամբարանը, այնտեղ մենք կ՝աղօթէինք, կ՝ընթերցէինք եւ կ՝երգէինք իր բանաստեղծութիւնները, յետոյ հուզուած ու զգաստուած կը հեռանայինք այդ վայրէն: Բայց իր երկերը ու տաղերը երկար ժամանակ կը մնային մեր սրտերուն մէջ:
՛Եթէ լսէր, թէ ո՝չ մեկ սէր
Այդ անդունդին մէջ կը շնչէր՝
Հէք պզտիկը չէ՞ր հառաչեր. . .՝
Ամենայն հաւանութեամբ պիտի ըսէի որ այդ անդունդը՝ իր սրտի խորքն էր, իր խոքին մէջ կը շնչէր սէր ու ազնուութիւն: Բայց, հանգոյն իր սրտին մէջ անյապահ բան մը կտրուկ կ՝ընդհատեր իր երիտասարդական ծրագիրերը՝ յոյսերը՝ իրականացնելէ: Իրեն թողելով կեանքի եւ մահուան անդունդի եզրին: Անկասկած այս խեղճ տղան կ՝հառաչեր ՛կ՝արտասուէ՞ր, կ՝երազէ՞ր, կ՝աղօթէ՞ր . . . ՝ Մ.Զ. Այսպիսին էր իր ամենօրիայ մաքառումը, մտասպաղմունքը:
Յովհաննէս Ասպետ Ասատուրեան