Tuesday, June 30, 2009

Quote for the Month of June

Poet. n. 1. A rare bird, distinguished by its ability to sing after death. 2. A term often used humorously to designate a person who rejoices and starves.


William Michaelian

Monday, June 29, 2009

ԳՈՒՐԳԷՆ ԹՐԵՆՑ։ Անի քաղաքը

Սուրբ է ամէն քարն անոր,
Ժամու խաչ-քար՝ համբուրէ՛,
«Հայր Մեր»ի պէս ամէն օր
Մրմնջէ՛ զայն, խունկ բուրէ։

Ամէն քարին տակ անոր
Հայ քրտինքն է շաղախած,
Օծուէ անով ամէն օր
Միւռոնի պէս սրբացած…։


ԳՈՒՐԳԷՆ ԹՐԵՆՑ (Գուրգէն Թուր-Սարգիսեան, 1888-1972)

Saturday, June 27, 2009

ԱՒԻԿ ԴԵԻՐՄԵՆՋԵԱՆ: Գարունը կը գայ…

Գարուն է գալիս, ամպերն են ցրւում,
Սառոյցը հալւում, օրերն են ծաղկում,
Սակայն ես ունեմ վիշտ ու հառաչանք,
Իմ նախնիների յուշերով արթուն։

Ծխում է խունկը՝ անբոց կրակւում,
Վճիտ արցունքով, աչքերս են լցւում,
Յուզմունք ծովացած, ցաւ ու ափսոսանք,
Այսօր իմ սրտում, խինդն է ցամաքում։

Իմ նախնիների տառապած հոգում,
Փլուած վանքերի անհուն ողբի տակ,
Ապրում է լոյսը, յոյսը հեռաւոր,
Անվախճանութեան անքուն թեւերով։

Դեռ ունեմ երկար ճամբայ անցնելու,
Անարդարութեան արահետներով,
Ճշտմարիտ երթով ու հաւատքով,
Իմ սուրբ պապերի արեան կանչերով։

Գարունը կը գայ, արեւ ծաղկունքով,
Իմ երազների գերող նազանքով,
Ինչպէս երկնքում սաւառնող արծիւ,
Կը ճախրեմ մեր հին լեռների միջով։


Աւիկ Դեիրմենջեան
Բոստոն

Friday, June 26, 2009

Մարուշ Երամեան։ ԴՌՆԵՐ

Բանտիս դռներն էին եօթը
մուտքերով
մտերիմ ու անքարտէս

եօթ դարպասներ
եօթը կողպէք պատմութեան
եօթ հմայիլ աքսորի

պատուհան չկար որ երկինք մը
սահմանէր
մուտքերէն դուրս անապատ մը
կը լայննար
եւ անոր մէջ ցեղս ինքզինք
կը փնտռէր

ո՞վ փակեր էր դռները
ու յետոյ
լծուեր զանոնք μանալու
առեղծուածի պորտին վրայ
ապրելու
չմեռնելու
ծանրութեան տակ բառերու եւ
շղթաներու
ոսկեզօծ ու թիթեղեայ

Բանտիս դռներն էին եօթը
մուտքերո՞վ թէ ելքերով

թափանցիկ են անունները
ժանգոտած ծխնիներով

որո՞ւ արիւնն էր որ լուաց ժանգերը
եւ իւղեց ծխնիները
ելումուտը դարձաւ կարծես կարելի

Դռները վաւերական
պատմութեան կամ առասպելի
կնիքով

անկիւնի սեւամորթը
- միակն այստեղ -
տեսարժան վայրերու կարգին
դասուած

յաւիտեանս խարսխուած
խարկուող պիստակներու
ծխնելոյզին առջեւ
պատմուածը կը կնքէ
իր կնճիռներուն թիւով

ծանծաղ՝ հոսքը մարդերուն
սակայն հզօր՝ հոսքը սեռին
որ կը պահէ ամբողջ ցեղ մը
խաբկանքներու սօսնձուած
գոհացումով գիջութեան

բանտախուցերուն մէջ միայն
ազատութիւնն իմաստ կ՚առնէ
եւ μոլորը կը միանան միայն մէկը
գոնէ մէկը
փրկելու

բանտիս դռներն էին եօթը ելքերով

Thursday, June 25, 2009

Tatul Sonentz-Papazian: The Call (to Neda)

26-year-old Neda Soltan was killed during a protest in Iran earlier this month. The video capturing the last few minutes of her life was watched by millions worldwide.

On a summer day
in this ancient land
where a pagan sun
once reigned supreme
in a merciless encounter
between hope and fear
in the eternal sphere
of creation—
on the streets of a city
torn between what was
and what is to be—
between Adam
and Eve—on the eve
of a new dawn you ventured
forth with childlike candor
holding the hand
of destiny…

You wondered for whom
the shots were meant
as your chest exploded
and you fell…
your wide open young eyes
turned to the skies
to the fading light
of a silent sun
seeking an answer
to the divine thirst
for a sacrifice—
a burnt offering
on the blood soaked altar
of freedom of the soul…

Your unuttered call
yet to be heard
is suddenly silenced
by a pierced heart
bleeding on the dust
of a long road paved with pain

leading to the final abode
of the human spirit
in its quest for peace
in an Eden without bars…

You are home at last
nestled in a million hearts
that witnessed in your demise
and your frozen gaze
the surging triumph of light
over darkness.

(2009)


This poem has appeared in the Armenian Weekly in print and online in June 2009.


L’APPEL

C’était un jour d’été
En cette terre ancienne
Où, suprême, un soleil païen avait régné
Sur l’implacable lutte
Entre crainte et espoir
Dans le cycle sans fin de la création
Dans les rues d’une ville
Combattant ce qui fut pour ce qui devait être
- Adam combattant Eve –
Tu es venue curieuse, avec des yeux d’enfant
Pour voir l’aube nouvelle,
Ta main dans celle du destin
Tu te demandais qui méritait qu’on tirât
Quand la poitrine ouverte par une balle, tu tombas
Tes yeux jeunes d’enfant
Se tournèrent, grands ouverts,
Sur le soleil muet qui s’éteignait au ciel
Et voulait cette offrande…
Offrande calcinée sur un autel en sang
Des âmes qui s’envolent
Ton cri interrompu
Mais sitôt entendu
D’un coup fut englouti par ton cœur qui s’ouvrait
Saignant dans la poussière
Du long chemin pavé de peines
Qui nous mène 
Au sanctuaire de l’âme
De l’être humain en quête
De paix dans un Eden ouvert et sans barreau
Tu es enfin chez toi
Nichée au fond du cœur
D’un million de témoins
Qui ont vu ton décès
Et ton regard figé
Est le flot de lumière
Devant l’obscurité.

Tatul Sonentz
Traduit de l’Anglais par Nanehlala 

Wednesday, June 24, 2009

Սարմէն։ Մեռնող Արփին

Մեռնում է արփին
Մահճում երկնքի,
Բայց ճերմակ ամպին
Մաղում է ոսկի։

Ոսկի է մաղում
Դաշտին, անտառին,
Շողեր է շաղում
Սարին ու քարին։

Ասում է կարծես.
-- Մեռնելիս անգամ,
Աշխարհին թող ես
Վերջին ցոլքըս տամ։

Tuesday, June 23, 2009

Աւետիք Իսահակեան: Պոմպէյի մէջ

Ինչպէս իմ հոգին՝ անյոյս ու խաւար,
Անհունութեան մէջ՝ մռայլ, անսահման,
Գուղձն այս հողեղէն -- երկիրը թշուառ,
Եւ աննպատակ, անդուլ, անկայան,
Ի՞նչ է թափառում, ո՞ւր է թռչում նա,
Որպէս կոյր թռչուն անդունդի վրայ…

Դո՛ւ, արեան անօթ, սարսաթի հովի՛տ,
Ուր կեանքն է կեանքի անունդ հանապազ,
Ատում եմ ես քո խորհուրդը դժմիտ։
Եւ գիտեմ՝ մի օր պիտի չքանաս,
Ինչպէս մի երազ՝ չծնուած բնաւ,
Բեկուի՛ր իսկ այսօր, ո՜վ ոճրաբեռ նաւ։

Ո՜վ ունայն գաղտնիք, ստեղծո՛ղ անգութ.
Որ շինում ես միշտ՝ քանդելու նորից
Ծիր-կաթինները, անհունները մութ, -
Դու չե՛ս գերազանց իմ խեղճ հիւլէից։

Ես՝ սիրտ զգացող, ես՝ խորհող ոգի,
Դու մինչդեռ՝ յորձանք անմիտ տարերքի։
Եւ հիմա ղանր վրէժովդ հսկայ
Իջել ես, կքել ուսերիս վրայ…

Monday, June 22, 2009

Աշոտ Գրաշի։ [Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն]

…Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Քնքշօրէն գրկած տանում եմ ինձ հետ,
Ձե՛զ, իմ հայրենի ա՜րտ ու արահե՜տ,
Եւ քե՜զ, կիրճերում հառաչող իմ գե՜տ։

Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Տանում եմ ինձ հետ՝ իմ թախծոտ սրտում,
Քե՜զ, մով մարգերում կորած մանկութի՜ւն,
Ձե՜զ, լեռնե՜ր քնած երկնի կապոյտում։

Եւ երբ գնում եմ ես օտարութիւն,
Մայրիկիս մի բուռ արցունքն եմ տանում,
Օտար ցրտի դէմ՝՝ մեր արեւն անհուն,
Երկրիս անունը՝ անմար մի անուն։

Friday, June 19, 2009

ԽԱՉԻԿ ԱՄԻՐԵԱՆ: ԲԱԺԱԿԱՃԱՌ

Հարուստ չեմ ընկերներ
չըլլայ որ զիս հարուստ կարծէք
այսօրուան այս խնջոյքն առատ
հարուստի մը ցուցադրութիւնը չէ
իր մանկլաւիկներուն
անկեղծութեան մը արտայայտութիւնն է
իր սրտակիցներուն։
Չկրցայ հարուստ ըլլալ
ասիկա հպարտօրէն կ՚աղաղակեմ
չկրցայ գողնալ յափշտակել սօթթել
չկրցայ ափարթման տնկել
ապրեցայ նկուղներու մէջ։
Սա վարունգը որ այս սեղանը - կը զարդարէ
խոյանքներ ունի իմ ուժերէս
սեղանս կարմրցնող սա բողկին վրայ
կաթիլներ կան արիւնէս
սա ապուխտին սա սօսիսին
սա ճերմակին սա քաշէրին
սա սանտուիչին ձիթապտուղին - պիստակին
սա չեմ գիտեր ինչին մէջ
նոյնիսկ սա պարզ ջուրին մէջ
քրտինքէս կաթիլներ կան
ջերմաջերմ կաթիլներ։
Արդար է այս սեղանը ընկերներ
ողջ եղէք զուարթ եղէք շէն եղէք
ուրախութեամբ թող լեցուին - թոքերը մեր
լիահագագ թող պայթին - քահքահները մեր
ոեւէ մէկուն □ախ□ը չկայ
մեր աչքերուն ժպտող
սա խնձորին վրայ
ոեւէ մէկուն ցաւը չկայ
սա սեխին սա ձմերուկին մէջ
համը՝ սա տանձին սա խաղողին
հարիւրին հարիւր անխարդախ է
մեր շրթներուն վրայ։
Օ՜ն ընկերներ
անուշ ըլլայ
հրամմեցէք։

ԽԱՉԻԿ ԱՄԻՐԵԱՆ: ՕՐԸ ԿՈՒԳԱՅ

Կուգայ օրը
եւ հունձքերն հողմածածան
կը հասուննան կը պայթին
եւ կը լեցուին մառանները ամէն տան։
Ժպտէ ուրախ
եւ ժպիտդ թող ծաղկի
թող հրճուանքը աղաղակէ հոգւոյդ մէջ
լուսապայծառ գալիքի։
Օ՜ մի տխրիր
տխուր բախտդ օր մը օրանց կը փոխուի։
Արցունքներդ աչքերուդ ակօսին մէջ
կը վերածուին մարգարիտէ կայլակի
ցամքած աղբիւր չի մնար ալ ո՛չ մէկ տեղ
օճախները կը ծխան երդիքներէն։
Կուգայ օրը
եւ հունձքերն հողմածածան
կը հասուննան կը պայթին
եւ կը լեցուին մառանները ամէն տան։

Thursday, June 18, 2009

Գառնիկ Սարգսյան։ Մի թող խեղճանամ

Ես իմ բոլոր-բոլոր ապրումները շիտակել եմ
և քո առաջ պարզ եմ ինչպես որ կամ:
Ես իմ անցած ուղու
գալիք խաչմերուկները ծռել,
դեպի քեզ եմ թեքել,
Որ դու ինձ հետ իմը լինես,
ոչ թե լինես մոտս ու քեզ չզգամ:
Ես այսպիսինն եմ.
մի քիչ բոբիկ
ու զգում եմ հողի խնավությունն անգամ,
Գուցե շատ դեպքերում ճանապարհը հարթ է,
Կոշտուկներն են անցած ճանապարհիս
ինձ ցավ տալիս,
Բայց ես քո առաջ կրծքաբաց եմ,
ուր ոչ մի գլուխ չեմ թողել ննջի...
Ես քո առաջ կանգնած
ու ճակատով էլ եմ ժպտում քեզ
Ու պատրաստ եմ փոշի սարքել,
քամուն տալ վաստակներս էլ,
Միայն դու քեզ ազատ
ու ինձնով դու քեզ զգաս...
Ես այսպեսինն եմ. բոլորանվեր քո լինելուն,
Եվ ուզում եմ ձեռքիս նման դու էլ իմը լինես այնպես,
Որ երբ ուզեմ աչքերս տրորել,
հապաղումը չզգամ...

03.06.2009



Գառնիկ Արունց Սարգսյան
Ես ծնվածս օրվանից Գառնիկ Սարգսյանն եմ:
Վկան` տողերս ու Դուք:
Ես բանարար եմ կամ բանարարող,
Բայց բանարարությամբ դեռ չեմ կարողանում հացս վաստակել:

Գրելը չեմ սկսել ոչ վաղ, ոչ էլ հասուն տարիքից.
Ես պարզապես շարունակող եմ,
Որովհետև սկիզբն ունի վերջ, իսկ ինձնից հետո
Ինձ էլ են շարունակելու...

Ծնվել եմ 1981 թվին Երևանում:

Wednesday, June 17, 2009

Աշոտ Գրաշի։ Իմ դարի որհներգը

Բարի լոյս բոլոր ժողովուրդներին
Եւ բարի գիշեր,
Բարի լոյս նրանց բիւր որդիներին
Եւ բարի գիշեր։

Բարի լոյս նրանց խաղաղ սրտերին
Եւ բարի գիշեր,
Բարի լոյս նրանց բարի մտքերին
Եւ բարի գիշեր։

Բարի լոյս նրանց ցանած արտերին
Եւ բարի գիշեր,
Բարի լոյս նրանց հնձած արտերին
Եւ բարի գիշեր։

Բարի լոյս նրանց երկրին
Եւ բարի գիշեր,
Բարի լոյս նրանց երկնին
Եւ բարի գիշեր։

Tuesday, June 16, 2009

Արտեմ Հարությունյան (7)

Այսքան կուսակցություն ունեցող երկիրը,
պարզ է, մի օր հասնելու էր քավարան,
ուր սողացող բույսերը խրատ են կարդալու,
կանաչ ձեռքեր են հողից բարձրանալու,
որ ջնջեն ամոթը կեղծիքի,
սրբեն թռիչքը նախանձի, փոշու, ատելության,
և շոշափուկներն ամեն անցողիկի,
որով մենք հավերժն ենք կառուցում։
Իմ ջանքը չի վնասում ոչ մեկին,
Մերկ ներկայությունն է արևի
(հոգնած պատերի վրա քաղաքի)
ապացուցում այս ամենը,
իմ զգույշ բարեկամ։
Ես կո'չ եմ անում
միանանք Տագնապի կուսակցությանը.
նրա արյան մեջ
հոսում է օքսիդացած աղը զայրացած մոլիբդենի,
պղնձի, և մաքուր թռիչքը եթերացող աղավնու։

Monday, June 15, 2009

Արտեմ Հարությունյան (6)

Իսկ «Հջշ»֊ն («հարուստ ջիպածինների շարժում»)
միավորվել է կապիտալ ունեցող
«Ազնիվ ֆինանսական հզոր մաֆիա» կուսակցության հետ,
որի զավակները հարգելի պատճառներով միշտ
բացակայում են Հայաստանից,
Առանձնատներ են առնում Ֆլորիդայում կամ Լոս Անջելեսում.
նրանք լուսաբացին «օֆշոր» երազներ են տեսնում
Հայաստանի մասին և շտապում բանկ՝
«Ուեստերն Յունիոն», նաղդ փողը հաշվելու...
«Քարակոփ գլուխների միությունը» միավորվել է
«Անօգնական մարդկանց
միայն ֆրանսիական օծանելիք» միության հետ։
Ցուցակը վերջանում է հանկարծ կրակոցով, ու
ընկնող ծանր մարմինը, պարզվում է,
կուսակցություն չունի,
և իսկույն հանձնվեց կյանքը դարանակալող հողի
մաքրամաքուր կուսակցության ընդերքին,
ավելի ճշգրիտ «Աևահող կուսակցության»
(ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում Ձեզ) խոր փոսին։

Saturday, June 13, 2009

Թաթուլ Հուրեան։ Աստղը

Գիշեր. ահա աստղերն են
Երկնակամարում։
Գիշեր. ահա աստղերն են
Վառւում ու մարում։

Երկինքը ջինջ է, կապոյտ։
Փռուած գորգի պէս,
Հովը տալիս է համբոյր,
Ում որ հանդիպէ։

Ես նայում եմ երկնքին,
Երկրակամարին.
- Ո՞ւր ես, տատի՜կ ին անգին,
Իմ հե՜զ, իմ բարի՜…

Երբ ծնուեցի մեր գիւղում,
Մեր հին խրճիթում,
Տատս ալիւր էր մաղում,
Ու մեղմ աղօթում։

Երբ ծնուեցի, նա ասաց
Ձայնով դողդոջուն…
Երկինքն ամպոտ էր ու թաց,
Եւ շունն էր հաչում…

- Ոչ մի աստըղ չի շողում,
Երկինքը մութ է,
Աստղ չունես, ջան բալէս,
Աստուած անգութ է…

Այսպէս եկայ ես աշխարհ
Մեր հին տնակում
Ու մեծացայ ինչպէս ծառ
Երկնքի տակ լուրթ…

Հօրըս հետ հանդ գնացի
Մերկ ու ոտաբաց,
Երկնքի տակ քնեցի
Աստղերով հարբած։

Ինչպէս քամուց քշուած ամպ
Տարիներն անցան,
Ու ես հասայ խնդութեամբ
Օրերին պայծառ…

Friday, June 12, 2009

Vrej-Armen Artinian: As you experience the Land

to A.W.

My friend, my brother, my alter ego
It is like reading a novel, you say
As you go visiting your Land
My Land
The Land of your forebears
And of mine,
And page by page
Chapter by intriguing chapter
You discover the people of your Land
And start feeling as one of them,
You get caught up into the drama
And see yourself playing a part therein,
let be minor, as you think
A part nevertheless,
In one chapter maybe
Or even one page could be,
As day by day and year by year
Part of them you become
Part of your Land,
Where the ashes of a friend of ours
One of us, tomorrow
Will be spread to the winds
Over the fields and in the valleys deep, to our sorrow

But that, my friend
My brother, my alter ego
That is only half,
Half only of what you would have felt
Had you made yourself versed to visit the Word
And then be caught up in its maelstroms,
The Word, the Words
And the sentences written by those Words
In the Signs of your Land
In prose and poetry,
And penetrated the mystic paths of your past
Discovered the Spirit
Which only the Words can unveil
Those words of your forebears
And of mine,
And layer by layer
Go deep, deep into the treasures of our unfathomed wealth
Our manuscipts and our books
Which only those people whom you deem your kin
Could have begotten,
And against all odds
Have defended with soul and body
On their road to Disaster
And saved and secured,
To bring them on their backs to you and me

The Land and the Word
Are one, my friend,
My brother, my alter ego

Vrej-Armen
2009-06-09

Thursday, June 11, 2009

Alan Whitehorn: An Armenian Novel

Each year I go to Armenia and stay for a month.
It is like reading a novel.
I read one chapter after another.
At first, the number and newness of the characters are overwhelming.
The setting seems unfamiliar
and the story not yet developed.
But as I turn the pages,
and read one chapter after another,
year after year,
I learn more about each of the local characters.
Fascinating new persons are introduced into the story
and the plot becomes increasingly intriguing.
I eagerly want to know more about these people
and their lives.
I am pulled into their profoundly moving accounts.
It gets harder and harder to put the book down.
And so,
I begin reading more intensely and more swiftly.
In fact, instead of being just a reader,
I feel like I am transformed into a minor character in the story.
I am caught up into the drama.
I have just read another chapter,
and want to race onto the next,
to see how the story ends.

Wednesday, June 10, 2009

Նահապետ Քուչակ: [Քու ծոցդ է ճերմակ տաճար]

56.
Քու ծոցդ է ճերմակ տաճար,
քո ծըծերդ է կանթեղ ի վառ.
Երթամ ես ժամկոչ ըլլամ,
գամ լինեմ տաճարիդ լուսարար:
- Գնա՛, ծօ տըղայ տըխմար,
չի վայելես տաճարիս լուսարար:
Երթաս դու խաղով լինաս,
ու թողուս տաճարս ի խավար:



Tuesday, June 09, 2009

Նահապետ Քուչակ։ [Ես աչք ու դու լոյս, հոգի]

15.
Ես աչք ու դու լոյս, հոգի,
առանց լոյս աչքն խավարի.
Ես ձուկ ու դու ջուր, հոգի,
առանց ջուր` ձուկն մեռանի.
Երբ զձուկն ի ջըրեն հանեն
ւ’ի այլ ջուր ձըգեն նայ ապրի,
Երբ զիս ի քենէ զատեն`
Քան զմեռնելն այլ ճար չի լինի:


I am the eye, you are the light, my love.
     Blind without light is the eye.
I am a fish, the water you, my love.
     Without water fish must die.
If you pull a fish from the river
     and throw it in another it will live -
but if I am parted from you

     I'll die without hope of reprieve.

English translation by Ewald Osers

Monday, June 08, 2009

Վեսպէր: Կարօտ

Կարօտե՜լ եմ անչափ քեզ,
Իմ բուրաւէ՜տ նշենի,
Եւ թըւում է՝ ձիւնի պէս
Քո թերթիկները հիմի
Հազար նազով իջնում են
Մետաքսաթել մազերիս,
Թարթիչներիս նկարէն
Ու նրբակերտ ուսերիս...
Եւ ես՝ մանուկ ոստոստուն,
Ջինջ ջրերին խաղընկեր,
Դարձած համակ խնդութեան՝
Ծաղկուն դաշտե՜րն եմ ընկել...
Կանչում է տատն իմ բարի,
Ձեռքով անում կարօտով.
- Դէ՜, ձագո՛ւկ իմ, տուն արի,
Դու իմ սրտի լուս-հատոր...
Մինչ երկնքով կապտաւուն,
Երամ-երամ, հեզանող,
Աղաւնիներն են անցնում՝
Ե՛ւ ծիածան, ե՝ւ երազ...
Նրանք թափում են գլխիս՝
Բարակ, բարակ փետուրներ,
Իսկ իմ մանուկ անթախիծ՝
Երազում եմ գարուններ...

Saturday, June 06, 2009

Աշոտ Գրաշի։ Հայաստան աշխարհ

Հայաստան աշխարհ դու մեր կարօտն ես, նոր կեանքով անմար,
Քո ճամփան հնում արնոտ ու քարոտ էր, դու ծաղկիր հիմա:
Ուր լինենք, յաւէտ մեր լոյս փարոսը, տունն է հայրենի,
Մաշտոցի հզօր լեզուն վառ յոյսն է ամէն մի հայի:

Փառքդ թռչում է, երգդ կանչում է, հողդ դարձրել ես ծով գանձ,
Սիրտդ կայտառ է, միտքդ պայծառ է, ազգ իմ փառապանծ:

Բարձրացնենք սիրով մեր սուրբ գաւաթը յանուն հայութեան,
Թող անմար պահի նա իր հաւատը հուր ու յավիտեան:
Ուր լինենք, յաւէտ մեր լոյս փարոսը, տունն է հայրենի,
Մաշտոցի հզօր լեզուն վառ յոյսն է ամէն մի հայի:

Փառքդ թռչում է, երգդ կանչում է, հողդ դարձրել ես ծով գանձ,
Սիրտդ կայտառ է, միտքդ պայծառ է, ազգ իմ փառապանծ:

Friday, June 05, 2009

Թաթուլ Հուրեան։ Երկունքը

Ծովն էր աղմկում անսանձ, խօլաբար,
Կայծակն իր թրով ամպերն է կիսում,
Իսկ ես ծովափին լուռ ու գլխաբաց
Կանգնել, փոթորի՜կ, քո ձայնն եմ լսում։

Ես սիրահար եմ մանկութ օրերից
Հողմի, փոթորկի ու խենթ տարերքի.
Երբ մայրս մի օր աշխարհ բերեց ինձ, -
Փոթորիկ պայթեց մեր խուլ տանիքին։

Կայծակը խփեց մեր բարտի ծառին,
Լեզուներ ելան երկնային բոցի,
Արիւն էր, հրդեհ այդ խաւար տարին, -
Ես դրանից էլ «Հուրեան» ծնուեցի։


Tatul Hourian (1912-1942)

Thursday, June 04, 2009

Եղիշե Չարենց: Ռուբայաթ I

Ապրում ես, շնչում ես, դու դեռ կաս – բայց ամե՛ն վայրկյան դու ա՜յլ ես.
Անցյալ է դառնում քո ներկան – ու ամե՛ն վայրկյան դու ա՛յլ ես.
Բայց ներկան քո – հու՛նտ է գալիքի` մեռնելով – նա սնում է գալիքը,
Եւ այսպես - տևում ես դու երկար,- ու ամե՛ն վայրկյան դու ա՜յլ ես:



Yeghishe Charents
Rubayat I

You live, you breathe, you persist, but in continuous change you exist!
Your present dies in your past, and of continuous change you consist!
But your present is the route of your future, dying – it feeds in to your future,
And like this - you last, you persist, and in continuous change you exist!

Wednesday, June 03, 2009

William Michaelian: Summer Advice

Kiss each other
in the shade

after you’ve
eaten

a juicy
ripe peach.

No shade,
imagine the tree.

No peach,
imagine the taste.

No one, no one
with a heart

out
of reach.


William Michaelian, Summer 2009

Tuesday, June 02, 2009

Յովհաննէս Շիրազ:[Ինչքա՜ն գարուններ ձմեռներ դարձան]

Ինչքա՜ն գարուններ ձմեռներ դարձան
Աշխարհը կոկոն, ջահել է նորից.

Ինչպիսի՜ մարդիկ եկան ու անցան,
Աշխարհը կոկոն, ջահել է նորից.

Անթիւ օրոցքներ գերեզման դարձան
Աշխարհը մանուկ, ջահել է նորից։

Monday, June 01, 2009

Tatul Sonentz-Papazian: Captive@limbo.com

The other day
A laptop won me
In a raffle
Until then
My lap had favored
Softer bottoms
And carrot-tops
Now I spend
Most of my time
In virtual life
In a cosmos called
The internet
With a machine
In my lap
As the drama
In the limbo of a
Growing hard drive
Unravels
In endless acts
With rare
Intermissions
For food sleep
And the touch
Of flesh
Smell of flowers
Or the sweet
Sorrow of
Love.

(2009)
This poem has appeared in the Armenian Weekly, May, 2009.