Sunday, November 30, 2008

Կարապէտ Սիտալ։ Մշակի Սէրը

Click to hear the audio clip read by Lola Koundakjian.

Իմ արտն եմ ցաներ կէսն՝ ոսկի ցորեն
Ու կէսն էլ արծաթ ու սրսուռ գարի.
Ջրիկս եմ կապեր վարագա ձորէն։
Ա՜յ հովիւ աղջիկ, գառներով արի։

Փարթամ վարդի պէս ցերեկն է փրթեր,
Ակօսէ ակօս առուն կ՛երկարի.
Արտիս թաւիշը ջո՜ւրն է արծթեր.
Երազիս աղջիկ, վարդերով արի։

Ծաղկած նշի տակ փռեր եմ սեղան -
Լօշ, գինի ու սեր ու հազար բարի
Դրած կ՛սպասեմ բէրւոր աղջկան.
Ա՜յ անո՜ւշ աղջիկ, նազերով արի։

Իրիկւա շուքերն ընկան դաշտն ի վար,
Դէմքիդ պէս շիկնած օրը կը մարի.
Էս արտս կը ջրեմ ես որի՞ համար.
Կարօտիս աղջիկ, կալերով արի։

Երկնքի վազքէն յոգներ է լուսնակ,
Եւ առուն ի վար իջեր է պարի՝
Շուշանի փնջեր իր գլխին պսակ.
Այ, դալար աղջիկ, համբոյրով արի։

Գիշերն է տաճար, սիրտըս՝ վառ սեղան,
Մատներդ նոր հիմա դիր ու շո՛ւտ արի.
Ճակտիդ իբրեւ զարդ աստղեր կը տեղան.
Սիրուս չքնաղ հա՜րս, նարօտով արի։






Գիշերէն Մինչեւ Լուսաբաց, 1931 Central Printing Company, Philadelphia

Saturday, November 29, 2008

Sotère Torregian: Fragments

Sotère Torregian has published eight books of poetry and contributed to many small press magazines since the 1960s, including Paris Review, Art and Literature (Isere, France) and "C," a magazine of the arts.

Affiliated with French Surrealist posts and associated with the New York School of poets and painters, he has been a resident of California since 1967. He received the Frank O'Hara Award for Poetry (1968) and the Gotham Book Mart Author of the Year Award (1976) upon publication of his Age of Gold (Poems 1968-1970).

Assistant to Dr. St Clair Drake, he helped establish the Afro-American Studies Program at Stanford University in 1969, where he also taught as Writer In Residence and Scholar.

He traces his ancestry to the Aghliabid Dynasty of Moorish rulers of Sicily, to Greece, Ethiopia, and to the Levant , on his maternal side; and to The Maghreb and Central Asia on his paternal side.

Sotère Torregian: Quetzlcoatl

for Allen Ginsberg
The jewel of the leaves I see

Reflected on the butcher’s glassy showcase

Before which
I stand like an Egyptian totem with
Hands folded

The little girl holds the ukelélé
As an immolation
To the vanquished sun

And to the shadows
And the little Negro child learns and calls

Me a shadow as I pass

1962?
Newark, N.J.—New York

-- Sotère Torregian
From "I Must Go" (She Said) "Because My Pizza's Cold" Selected Works, 1957-1999 poetry book.

Friday, November 28, 2008

Վահէ Օշական: ՊԷՅՐՈՒԹ-ՓԱՐԻԶ

Ջափ ջափ ջափ ջափ
Քէպապ հոտող ափերը, հարիւր քունէ արթնցած կը ծափեն ու կը ծափեն
Հաստ վիզերու ծխնիներ, գէշ խարկուած դիմագծեր ու ծանր քիթ
Սրահն ամμողջ կը կաթկթի մահամերձի տրոփներով։
Փշրեմ ճզմեմ բռունցքիս մէջ
Հիւանդ դունչերը սա մարդոց
Որ ոչ ապրեցան ոչ ալ մեռնիլ գիտեն
Պէյրութի մէջ ամէն միւնի ու անկիւնի շուները կարգով միզեր են
Ու սակարկեր մէն մի փշրանք լումայափոխ աներձագի աշկերտին հետ
Պէյրութի մէջ պարարտ ծիծեր կը կախուին իտէալներու կուրծքերէն
Ու կը կաթին բռնաբարուած լռութիւններու բերաններուն
Պէյրութի մէջ պատանիներ կաղանդ պապան կը կապկեն կէսօրուայ մօտ
Դիակներու բերանները կռուի երգով խցեր են որ չնեխին
Քահանային միակ տղան իր հօր կաշի սեւ գօտիով առաստաղէն կը կախուի
Ու մարդակեր վարժապետներ իրենց մորթով
Պատանքի առուտուր կը սարքեն
Ջափ ջափ ջափ

Փարիզի մէջ
Պզտիկ կայծեր մոխիրին տակ կը ցատկրտեն ու կը մարին
Յոյսը տակաւին չծնած
Թանգարանի մուտքի դրան երիտասարդներ կուկուզ ըրած
Կը մուրան օրն ի բուն
Քնաշրջիկ ճամբորդներէ որոնք պատերու մէջ կը հալին
Փարիզի մէջ տարիներ դգալ դգալ կը մտցուին կոկորդն ի վար
Խանձարուրներ դեռ կը կառչին քառսուն հասած մարդոց Մարմնին

Ալ մանչուկ չես դուրս ելիր ծօ
Քերխանաճի
Քու անցեալի որովայնի ջերմանոցէն
Փարիզի մէջ
Ծեր կիներ ֆէտայիներ կը շուլլեն սրճարանի անկիւններուն
Մինչ պատանին ֆրանսուհին կը շոյէ, թուքը կամաց մը կը կլլէ

Աս ինչ ազգ է Աստուած իմ, իր լորձունքով արբեցած, ինքն իր կեանքով գիջացող
Սիրտը դրած միջազգային աճուրդի
Լալկան ու լալկան
Հին մէզ հոտող վերմակին տակ
Կծկուած որբանոցի տնտեսուհին
Կարօտնալով ու կարծելով Հայրենիքը սիրել,
Պէյրութ Փարիզ ճամբան չանցնիր Հայաստանէն
Հայաստանի նեխած ու թաց կարօտէն
Այլ կը կտրէ մեծ պողոտան պայքարներու աշխարհին
Չոր աչքերով ու ջիղերով
Չար անհամբեր ու ջղային մարդկութեան։
Ջափ ջափ ջափ

Գոց Վայրերու ինչ μնազդով սա մարդիկը ակումμներու ու Ժամերու պատերու մէջ
Հնութիւննին կը պարտկեն,
Կը թութակեն իրար զիրար
Սայլերով դար դրան քովը պարպուելու կը սպասէ
Ներսը իրենք ճակատագրի ժամացոյցը, կոտրած մաշած կը լարեն ու կը լարեն
Սպասելով հրաշքին զոր խոստացան երկակենցաղ ճառախօսներ
Պէյրութի մէջ երեխաներ ստամոքսէն կը ծնին
Ու աղջիկներ մինչեւ գօտին կը մեծնան
Կուրծքին հասած կը ծանրանան
Ու կը կախուին դէպի քղանցք
Տղամարդիկ աղիքներու փաթթուած դէպի իտէալ կը շուլլուին
Ու հերոսի ափին մէջէն քանի մը ղրուշ կը թռցնեն
Որ արտօնուին լկտի պատմութիւն պատմելու։
Հոն սալոնը կենդանի պատկեր վերածուած թաց շրթունքներ
Հայկ Նահապետ դպրոցական պայուսակին մէջ մոռցուած։

Աս ինչ ազգ է
Որ կը գանի ինքն իր սերմէն, կը փռնգտայ իր հին փառքի Փոշիէն
Միտքը ըրած լաթի կտոր որ քրտինքը չորցնէ...
Պէյրութ Փարիզ կը փճանաս մէն մի վայրկեան քու հեշտանքէն
Ալ կորսուէ՛ աշխարհէն
Եթէ չունիս նուէր տալիք մարդկութեան,
Յիշատակդ ալ թող անհետի
Եթէ անով պիտի ապրիս մի միայն,
Եթէ դուն քեզ ընտելացած քոյր ու եղբայր պիտի խաղաս Բոզանոցի պատին տակը,
Եթէ միայն ծափել գիտես երբ Աշխարհը կը տագնապի ալ անկարող ծափալու
Ջափ ջափ ջափ ջափ ջափ

This work has appeared in the second issue of Azad Hayer a new periodical from Lebanon.

Wednesday, November 26, 2008

Ալլա Ղազարյան: ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Երբ ամպերդ են մագլցում,
Դեպի ժայռերդ մարդե,
Ու արևիդ շողերը
Երկնքի մովն են շոյում,
Խաղաղության մի վայրկյան
Արձանանում է իմ մեջ
Հզոր թևեր է առնում,
Հավերժաստան լռության,
Ու ձուլվում է կամքիդ հետ,
Ապրելու մե'ծ կամքիդ հետ:
Երբ հասկերիդ ջերմ ոսկին
Հայելու մեջ երկնքի
Արտացոլանք է առնում
Ու պատարագիդ ձայնն ահեղ
Դեպի երկինք բարձրանում,
Անտես մի ձեռք երկնքից
Կամրջվում է նրանց հետ,
Օրհնություն է տարածվում
Արշալույսիդ պես խաղաղ:
Երբ հիշում ես ցավդ հին,
Ծուխ է ելնում քարերից,
Բայց ելնում է նաև հույս,
Ելնում ողկույզ խաղողի,
Դառնում գինի սրբազան
Անմահության արբանքով
Օծում գալիքդ, ներկադ,
Ու անցյալդ Հայաստա'ն:

***
Ու իմ սիրո խոստովանությունը լուռ,
Որ անհաղորդ կմնա քո աղմուկներին,
Եթերի նման օդ է բարձրանում
Ու լուսացնցուղ առավոտների հետ,
Մի մարմին դառնում,
Ծավալվում է կույս հեռուների մեջ,
Ու պատարագի աղոթքի նման
Մի սուրբ լեզվակով իջնում է կրկին
Վշտից համրացած իմ շրթունքներին:

Ալլա Վազգենի Ղազարյան


Ծնվել եմ 1986 թ-ի փետրվարին, Լոռու հյուսիսային ծայրամասում` Տաշիրում: Ծնողներս սերում են Արևմտյան Հայաստանի գաղթականներից, ովքեր հայոց կոտորածի երջանիկներից են, ում հաջողվեց փրկվել:
Ինքս 1992-2002 թթ. ուսումնառել եմ Տաշիրի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցում, որտեղ էլ անցել են պատանեկան անհոգ տարիներս: Ապա 2002 թ-ին ընդունվել եմ Երևանի Պետական Բժշկական համալսարան, որն ավարտել եմ 2008 թ-ին:
Բուհական տարիներին զուգահեռում եմ ուսումս և նախասիրություններս` գրականություն, բանասիրություն, և առհասարակ այն ամենը, ինչ ուղղված է մարդ ճանաչողությանը:
Հայրենիքն ինձ համար այն հազվադեպ հասկացությունն է, որն անկարող է ամփոփել իրենում ամբողջացված գաղափար, այն հավատքն է իմ, կամքն ու կորովը, ուստի…

Tuesday, November 25, 2008

ՍՈՆԱ ԱՐՇՈՒՆԵՑԻ : ԳԻՐՔ ԻՄ, ԴՈՒ ԹՌՉԻՐ

Գիրք իմ դու թռչիր աշխարհից - աշխարհ,
Որտեղ հայ մարդ կա մոլոր, գլխիկոր
Դու փարոս դարձիր, լույսդ արձակիր .
Հույսի շող նրանց սրտերում վառիր
Լույս տուր ճամփեքին, որ չմոլորվեն,
Բռնեն հայրենի տունդարձի ճամփան,
Որ հայոց հողում ծլեն ու ծաղկեն
Արմատներ գցեն, ամուր ամրանան
Թռչի´ր դու իմ գիրք աշխարհին պատմիր
Sեր-Զորում հանգչող հայերի մասին.
Ցեղասպան թուրքի դիմակը բացիր,
Որ լա՜վ ճանաչեն այդ բարբարոսին.
Գիրք իմ կոտրի´ր շղթաներն ամեն,
Հալեցրու մարդկանց սրտերը սառած
Խորը թմբիրից արթնանան, ելնեն
Այրերն աշխարհի խղճները մեռած...

20.02.2005թ

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: ՀՈԳԻՍ

Հիւանդ տերեւ մը տեսայ կանաչին մէջ դաշտերուն,
Ի՜նչ աղուոր էր գարունը, փափուկ հովէն օրօրուն,
Սիրուն խոտերը դաշտին, ծաղիկներն ալ բիւր գոյնով,
Կը խնդային լռելեայն գաղջ արեւին տակ գինով։

Բայց գարնային կենսաւէտ այդ պահին մէջ օրօրուն,
Հիւանդ տերեւ մը տեսայ, կանաչին մէջ դաշտերուն,
Չորցած տե՜րեւ մը նիհար, որ զեփիւռին հպումով,
Մեռելամերձ կը դողար մարգերուն մէջ ակնաթով։

Սիրտս անհուն ցաւով լի, ես հեռացայ սգահար,
Մատներու մէջ առի զայն, ու իր մարմինը նիհար,
Գուրգուրանքով, արցունքով մօտեցուցի շրթունքիս։

Անժամանակ թարշամած գարնան տերեւ մ'է հոգիս,
Ծաղիկներու մէջ կեանքին, զեփիւռին տակ Մայիսի,
Ալ ժպտելու անկարող, ան կը դողայ, կը մսի...

Հիւանդ տերեւ մը տեսայ կանաչին մէջ դաշտերուն...

Monday, November 24, 2008

David Roman: The Turk and the Armenian

Two kids, hair blonde, eyes grey,
Mere children of a farmer playing in the hay.
Not an ounce of evil in their heart,
Nor deceit or hate,
But that could not protect them from their morbid fate.

Alas came the horde of darkness from the east,
Philistine, barbaric, revolting beasts.
Envious of the local aesthetic taste,
They plundered, looted, raped, and killed,
And when they decided that enough blood had spilled,
They took one of the infants
And continued their path of senseless war in haste.

The remaining child arose from the ashes
An orphan, rendered homeless, not knowing why
His people had to die…
And grow up he did, amongst the survivors,
Since day one remembering the evils of his rivals,
And dedicated his life to eternal hate.

The other child grew up with the nomads,
With their customs, their women, their religion, their race,
And slowly and gradually began to change his face,
The memories of his childhood have forever left his head,
And at the age of twenty one he rode back to the country side
And struck his brother dead.

David Roman

The author is an English major at UNF. He moved to the states from Baku in 1992 following the anti-Armenian pogroms. He has written poetry, short stories, and an entire science fiction novel.

Sunday, November 23, 2008

ՅՈՒՐԻ ՍԱՀԱԿՅԱՆ: Կանչիր

Click to hear the audio segment Call read by Lola Koundakjian.

Կանչիր, անպայման մեկը կլսի։
Ծառերը ծաղկում են գարնանը։
Գետերը վարարում են։
Կանչիր, անպայման մեկը կլսի…

Վերադառնում են թռչունները չվող,
Վերադառնում է շոգը արևի։
Վերադառնում են երազները նույնպես։
Կանչիր, անպայման մեկը կլսի…

Ճանապարհներն են երկարում անվերջ,
Բոլորն էլ սեր ու տուն են երազում։
Կարոտն է շրջում մայրամուտի մեջ։
Կանչիր, անպայման մեկը կլսի…



Call. Surely someone will hear.
The trees blossom in the spring.
The rivers flood.
Call. Someone will hear.
The birds that went south return
bearing the sun on their backs.
And dreams return, and repeat themselves.
Call. Someone surely will hear.
All roads that seem to stretch forever
end in dreams of home.
All yearning reaches into the setting sun.
Call. Surely someone will hear.

English transtion by Diana Der-Hovanessian. From Anthology of Armenian Poetry. Columbia University Press, 1978.

Appelle ! Quelqu’un va sûrement entendre.
Les arbres fleurissent au printemps,
Les rivières s’écoulent.
Appelle ! Quelqu’un va entendre.
Les oiseaux partis au sud reviennent
Portant le soleil sur leur dos.
Et les rêves reviennent, et se répètent.
Appelle ! Quelqu’un va sûrement entendre.
Toutes les routes qui semblent s’allonger indéfiniment
Finissent en rêves d’un chez soi.
Tous les désirs ardents atteignent le soleil couchant.
Appelle ! Quelqu’un va sûrement entendre.

Traduction Louise Kiffer






Yuri Sahakyan - was born in 1937 in Artsakh

Saturday, November 22, 2008

ՍՈՆԱ ԱՐՇՈՒՆԵՑԻ: ՃԱՄՓԱՍ ԲԱՑԵ´Ք, ԵՍ ՂԱՐՍ Կ՛ԵՐԹԱՄ

Դուք ինձ ներեք ի´մ գարուններ,
Այգաբացեր իմ կյանքի.
Դուք մանկության ծաղկուն սարեր
Զմրուխտ հավքեր երկնքի,
Որ չեմ երգում ծառ ու ծաղիկ
Վարդ , մանուշակ ու մեխակ,
Որ չեն գերում երգն հավքերի,
Վայելքները բովանդակ.
Սերն էլ սրտիս խորհքում լռեց,
Աստղ ու լուսին խավարեց.
Էլ չեմ կարող ձեր գովքն անել
Միտքս ճամփա է ընկել.
Երկնած միտքս ճամփա կերթա
Ընկել ճամփա Մասիս կերթա
Կերթա Սիփան ու Մարութա
Մեր սարերը... լիճը Վանա,
Քաղաքները' Ղարս, Ադանա,
Բիթլիս Էրզրում ու Երզնկա,
Մուշ ու Սասուն,
Որ ծառերուն կիջներ
Կիջներ անու՜շ մանանա
Միտքս երկնել ճամփա կերթա
Դուք ինձանից միք նեղանա
ճամփա ընկել ոտքով կերթա
Ոտաբոբիկ, հանց ուղտավոր.
Մեր վանքերն ու բերդերն անտեր
Ամրոց, տաճար' Անին ավեր
Ամե´նն ավեր,
Թուրքի դավեր
Ջարդին, թափին մեր խաչքարեր,
Վառին մեր սուրբ ավետարան,
Գիրք ու մատյան...
Մարագներում մանուկ ու ծեր
Հարսն ու փեսա' ահե՜լ, ջահե՜լ
Կրակ տվին ու վառեցին,
Խորովեցին ազգիս սաղ-սաղ
Բարբարոսները նենգ ու խարդաղ.
Էլ ձեր գովքն ինչպե՞ս անեմ.
Սիրտս է լցվել լոկ ա՜խ ու վա՜խ.
Թուրքը զավթեց մեր գողգոթան
Թափառ դարձանք ու գաղթական.
Մենք նայեցինք մահվան դեմքին,
Բայց ապրեցինք,
Մենք ժայռ դարձանք հողմերի դեմ
Մաքառեցինք,
Մենք գետ դարձանք' մեր հուներից
Վարարեցինք
Դարձանք մենք սերմ ու ցանվեցինք
Աշխարհով մեկ.
Դարձանք ավեր,
Տուն- տնավեր
Դարձանք խիղճն ողջ աշխարհի,
Քար աշխարհի,
Կույր աշխարհի
ՈՒ լռեցինք...
Այս էլ արդեն
Քանի´, քանի ՜ տարի
# #
#
Դե արի ու պոետ հիմա
Գարուն երգիր, սիրտդ թնդա,
Երբ սրտիցդ արյուն ելել
Գետ է դառել, ելե՜լ կերթա.
Դուք ինձանից մի´ք նեղանա
Իմ խնկաբույր այգաբացներ,
Ծառ ու ծաղիկ, երկնի հավքեր,
Սարից իջնող պաղ- պաղ ջրեր,
Ձյունի տակից նոր արթնացած,
Կապույտ աչքերդ դեպ ինձ պարզած
Մանկությունից ձեզնով գերված.
Դուք իմ անգին ձնծաղիկներ,
Ի´մ գարուններ.
Սրտես արյուն ելել կերթա
Դուք ինձանից միք նեղանա
Միտքս երկնել ճամփա կերթա.
Կարոտ սիրտս բողչան կապել,
Տեղից ելել
ճամփա ընկել մեր տուն կերթա,
Որ իմ պապի'
Բալո աղի
Տուն ու տեղին,
Արտ ու ցանքին
Մեր կալերին
Որ տեր դառնամ,
Որ oջախիս ծուխը դառնամ'
Երկինք ելնեմ.
ճամփաս բացե´ք.
Ես Ղարս կերթամ,
Ի´մ տուն կերթամ.
Ես մեն - մենակ կռիվ կերթամ...

5.06.2005թ

FORCE MY WAY THROUGH, I’M GOING TO KARS

Excuse me, my flowers,
and dawns of my life, excuse me,
flowery valleys of my childhood
and pretty birds of the sky,
excuse me all of you,
for I don’t sing for you,
for I don’t sing about roses and violets,
for none of you is inspiring me right now,
for I haven’t time to enjoy by nature,
Love has died deep in my heart,
the stars and the moon have got dark as hell,
And I can’t sing about you, praise the nature,
for my thought has started its journey,
it’s going to Masis1, Sipan2 and Maruta3,
Our great mountains, our lake Vana,
Our cities Kars, Adana,
Bitlis, Erzrum and Erznka,
Moosh and Sasoon,
where the heavenly manna comes
down on the trees,
Don’t be hurt from my words,
my moon and stars, my pretty flowers,
I have no time for you today,
‘cause my thought has started on journey,
it’s going on foot,
and barefooted like pilgrim,
it’s going to our abandoned churches and castles,
to the ruined temple Ani,
and all these places that were our own,
but ruined now and destroyed,
‘cause the Turks have broken every treasure we’d had,
Even our cross-stones and the Holy Bible,
our books, handwritings and manuscripts,
And burned all my people –
young and adult,
mother and child,
The Turk bastards have killed my people
without any conscience,
the knavish and insidious beasts
have torn my nation to pieces,
Excuse me, my flowers,
For I can’t praise you today,
‘cause my nation has become wanderer,
‘cause we’d been plundered heavily,
‘cause we stayed face to face with death,
but we survived at least,
we became a rock against storms,
we struggled hardly,
we became a river and overflowed,
we became seeds and have been sowed
all over the world,
we were occurred by ruins and homelessness,
we became the conscience of all the world,
of the blind world,
and we were silent
and we are still silent,
for so, so long time…
***
Now,
how can a poet sing joyously
about spring and its miracles,
when the blood is flowing from her heart?
Excuse me, my flowers,
and my fresh-scented dawns, excuse me,
flowery valleys and pretty birds of the sky,
cool waters coming down the mounts, excuse me…
Excuse me, my snowdrops,
you were inspiring me since my childhood,
and I was going crazy every time
while you were smiling with your blue eyes,
Excuse me now, I haven’t time even for you,
‘cause my thought has started journey,
and the blood is flowing from my heart,
my longing heart has packed its bags today
and started on its way,
it’s going to our lands,
it’s going our home,
it’s going to be the owner of the fields
of my grandfather Balo,
to pick our fruits, to enjoy by harvest,
to keep the fire in the hearth going…
Force my way through,
I’m going to Kars,
I’m going home,
I’m going to face the fight alone…


translated from the Armenian
by Tatevik Khurshudyan

Friday, November 21, 2008

Վահան Տէրեան: ՄԻ՞ԹԵ ՎԵՐՋԻՆ ՊՈԵՏՆ ԵՄ ԵՍ

Մի՞թէ վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի.
Մա՞հն է արդեօք, թէ նի՞նջը քեզ
Պատել, պայծառ Նայիրի:

Վտարանդի, երկրում աղոտ,
Լուսե՜ղ, քեզ եմ երազում,
Եւ հնչում է, որպէս աղօթք
Արքայական քո լեզուն:

Հնչում է միշտ խոր ու պայծառ,
Եւ խոցում է — այրում.
Արդեօք բոցէ վարդե՞րդ են վառ.
Թե՞ վերքերն իմ հրահրուն:

Ահով ահա կանչում եմ քեզ,
Ցոլա, ցնորք Նայիրի.-
Մի՞թէ վերջին պոետն եմ ես,
Վերջին երգիչն իմ երկրի ...


Վահան Տէրեան (1885-1920)

Thursday, November 20, 2008

ՌՈՒԲԷՆ ՍԵՒԱԿ: ՀԻՆ ԵՂԱՆԱԿ

Այս գիշեր երգ մը հոգեցունց
Հովին մէջէն՝ հեռուէ հեռու՝
Ձիւնոտ,տրտում ճամբաներու
Խոր անրջանքը արթնցուց։

Եւ մենաւոր ու տրտմունակ,
Քեզ կ'ունկընդրեմ պատուհանէս
Որ աղօթքի մ'ոլորիքին պէս
Կ'արձագանգես, հին եղանակ։

Արուեստ չունիս, իմաստ չունիս,
Կը կրկնուիս դուն անդադրում,
Ու ձիւնին հետ դանդաղ, տրտում,
Դուն տարուբեր կը տատանիս։

Շնչհատ մարմինդ կը դողդոջէ...
Վանկերուդ մէջ տԺգոյն, վտիտ,
Ու յանկերգիդ մէջ միամիտ
Ապրելուն խուլ մահերգը չէ՞...

Կը կրկնէ հովն աննպատակ.
Աղաղակներդ ծառին, սարին.
Ի՞նչ կը պատմես դուն գիշերին
Որ կու լայ մայթը հեւքիդ տակ։

Այս իրիկուն, ձիւն իրիկուն,
Հին եղանակ մը հոգեցունց,
Ծոյլ երազանքը արթնցուց
Մութ, ամայի ճամբաներուն։

Երգը մեռաւ հեռուն, անհետ.
Բայց այդ չափով, այդ յանկերգով.
Պատուհանիս գիշերին քով,
Հոգիս կու լայ դեռ երգին հետ...

Wednesday, November 19, 2008

Martin Rocek: Article 301

The past has spidery fingers
with names such as Samast.
The rancid hate that lingers
turns rage into disgust.

But then, in Istanbul
a hundred thousand link
their arms, defy the rule,
and shout "We're all Hrant Dink!"




Martin Rocek, New York.
Used here by kind permission of the author.

Tuesday, November 18, 2008

Մուշեղ Իշխան։ ԸՆԿԵՐՆԵՐ ԿԱՆ

Որքա՜ն անուշ հոգիներ կան ամէն տեղ,
Սարի քնքուշ ծաղիկներուն պէս բուրեան.
Սարէն հոսող ջուրերուն պէս դիւթական՝
Որքա՜ն կեանքեր կը կարկաչեն սիրազեղ։

Քաղցրալեզու եւ քաղցրասիրտ ո՛վ մարդիկ,
Աղն էք երկրին եւ լոյսը՝ մութ երկինքին.
Ձեզմով հարուստ եւ ձեզմով միշտ երջանիկ՝
Կարօտագին ես կը վազեմ այս կեանքին։

Որքա՜ն բարի ընկերներ կան ամէն դի՝
Ինչպէս խոնարհ պտղատու ծառ թեւաբաց.
Հովերուն դէմ կանգնած իբրեւ սէգ կաղնի՝
Որքա՜ն ձեռքեր կը բարեւեն քեզ յանկարծ։

Ո՛չ մէկ գինի, բարեկամնե՛ր աննման,
Ձեր բարութեան, ձեր արութեան համն ունի.
Օր մը գուցէ այս աշխարհէն կշտանամ,
Բայց ձեր կարօտն իմ մէջ յաւէտ կ՚արիւնի։

Որքա՜ն անձեր, որքա՜ն գանձեր կան մեր
շուրջ, Ճառագայթի եւ աղօթքի պէս արդար.
Հոգեճաշակ համբոյրի պէս սրբաշունչ՝
Որքա՜ն նայուածք քեզ կը գրկեն գաղտնաբար...

Մ. ԻՇԽԱՆ

1961

Monday, November 17, 2008

Peter Aivazian: Just Imagine

The tip of a blade of grass
Fluttering in the gentle breeze.
It’s like the tip of a conductor’s baton.

Now imagine all the tips of grass fluttering
in an entire field.

Imagine the different sounds of music.

Just imagine.


Peter Aivazian, Calcutta, November 23, 1981.
Used here by kind permission of the author.