Tuesday, April 10, 2007

ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ: ԻՆՉ ԱՐԱԾ, ՄԱՐԴ ԵՄ

Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ես մի քիչ բարդ եմ,
Քարի պես պինդ եմ, հողի պես փխրուն,
Ինչպես չլինի դեռ մի քիչ մարդ եմ։

Ես իմ իշխանն եմ, իմ գլխի տերը,
Եվ ինձ թվում է՝ մեծ ու անպարտ եմ,
Բայց ինչ-որ չափով և ինչ-որ մի տեղ
Դեռ թիապարտ եմ։

Մերթ ոտից գլուխ զարդեր եմ հագնում,
Մերթ այնպես անշուք, պարզ ու անզարդ եմ,
Մերթ քար ու քարափ, մերթ վայրի խոպան,
Մերթ կանաչ անտառ ու ցանած արտ եմ։

Հավիտենության լծորդն եմ անդուլ,
Բայց և կարճատև մի ակնթարթ եմ,
Փոթորիկներ են եռում հատակիս,
Թեև երեսից այսպես հանդարտ եմ։

Կյանքս ավարտելու վրա եմ արդեն,
Բայց ինքս, ավա՜ղ, դեռ անավարտ եմ...
Ինձ ճանաչելը մի քիչ դժվար է,
Հասկացեք, էլի, ի՞նչ արած, մարդ եմ։

2 comments:

Unknown said...

ինչքան ճի~շտ` հենց այդպես ել կա:

MagicWand said...

Ախր ՇԱՏ լավ է ասել Համո Սահյանը...

Ես միշտ կարդում եմ Սահյանին ու զարմանում, թե ինչպես է կարողացել հայ պոեզիայի այդ տիտանը կարողացել այդքան պարզ բառերով այդքան բարդ բաներ գրել... Թերևս նրա այդ կարողությունն է, որ ինձ թույլ է տալիս իրեն "տիտան" անվանել